Wielersportvereniging De Zwaluwen is mijn cluppie. Of je nu wilt wielrennen, mountainbiken of gravelen er is altijd wel een maatje of groepje.
Wil je wedstrijden rijden of gezellig kletsend van de omgeving genieten? Het kan allemaal en ik doe het ook allemaal. Het maakt niet uit hoe jong of oud je bent en of je helemaal gezond bent van lijf en leden: er is plek voor iedereen.
Hoe gaaf is het dan als je voor je eigen cluppie een poster mag tekenen met de missie: “een leven lang fietsplezier”. Een missie die ik van harte onder-teken.

Soms twijfel ik of ‘het wel goed komt’ en daarmee of ik wel het goede heb gedaan. Als er bijvoorbeeld geen reactie op iets wat ik heb gemaakt komt, of op een voorstel wat ik deed. Op de tekening zie je Kaatje een van onze zijdehoentjes vol vertrouwen onder een regen van kippenvoer staan. Zij vertrouwt er blindelings op dat wij voeren. Soms is het voeren later omdat we nog niet thuis zijn of omdat er iets was waardoor het voeren in het gedrang kwam, of een falend geheugen…  Ze oordeelt niet en is blij als het toch komt. Aan zichzelf twijfelen dat kennen kippen niet… Ik hang deze post-it als beeld op mijn computer om me eraan te herinneren altijd vertrouwen te houden.  

Ken je het gevoel dat je het liefst in je veilige holletje blijft zitten en niet de koude donkere buitenwereld in wilt? Op de tekening zie je onze zijdehoentjes knus en warm in het hok zitten. Zin om de grote tuin in te trekken hebben ze nog niet. Het moet eerst licht en droog worden. Dat gevoel had ik ook in de winter. Maar als je dan toch de wijde wereld in stapt om met het creëren van beeld een boodschap helder over te brengen, dan geeft dat weer bakken positieve energie.

Op de afbeelding zie je dat de zijdehoenders met zijn allen kakelen. De aanleiding is volslagen onduidelijk. Het is een ongeorganiseerde canon die nooit lijkt op te houden: zodra het even minder wordt zet er wel weer eentje uit volle borst in.
Soms is het in mijn hoofd net zo’n canon: alle gedachten gaan door elkaar en als de ene gedachte even minder prominent is, dan begint de volgende alweer.
De aanleiding is vaak onduidelijk, maar het effect des te meer: Heel onrustig wordt ik ervan.
Het einde van het kippenconcert is als ze niet meer op elkaars kakelen reageren. Dat is precies de oplossing: de gedachten ofwel het kakelen rustig laten komen, er niet over oordelen, het geen extra aandacht geven en het kakelen verstomt. Toch maar weer eens een meditatie proberen ….

Verbaasd kijkt het jongste hennetje Kaartje naar haar eerste eitje.
 
“Heb ik dat gemaakt?” Niet eerder gedaan, en toch maar mooi gelukt!
Je ziet de verbazing en trots van de tekening afspatten.
Kaatje zal niet het ei als eindresultaat voor ogen hebben gehouden maar instinctief hebben gehandeld. Wij kunnen wel een doel voor ogen houden. Ook al is dat iets wat we nog niet eerder hebben gedaan.
 
Vaak kunnen we meer dan we ooit voor mogelijk hebben gehouden. En wat een kick geeft het als het ei dan is gelegd én gelukt!

Kippen kunnen niet tellen. En zeker niet tot tien…..
Als het ze niet zit, dan pikken ze van zich af. Als er dan geen ruimte is om weg te komen, dan leidt dat tot nare taferelen. Dat treurige beeld zie je op de tekening. Het is wel hoe de pikorde ontstaat.
Mensen kunnen wel tellen. Soms tel je wel een paar keer per dag tot 10 om even je reactie op te zouten. De ander geef je ruimte en zelf koop je tijd om na te denken wat een opbouwende reactie is.
Meteen inhakken op iets wat je (ego) niet zo leuk vindt, leidt meestal niet tot opbouwende feed back maar tot beschuldigen en de ander klein maken.
Gelukkig maar dat wij mensen zijn en geen kippen.

Onze newbee zijdehoenderhen Kaatje heeft zo haar eigen kijk op de wereld van onze achtertuin.
In tegenstelling tot de andere kipjes van het koppeltje springt zij wel op verhogingen. Het kan haar niet schelen dat dat afwijkt van de rest. Ook al is ze de kleinste en jongste telg van het koppel, zij wil haar eigen oordeel vormen en houdt van een ander ruimer perspectief.
Omdat ik dat wel aan haar bewonder, heb ik haar getekend terwijl ze op haar bloempot-troon de achtertuin aanschouwt.

Onze zijdehoenderhaan Siemen houdt van patronen en zekerheid.
Sterker nog: als er iets is zijn omgeving verandert, dan doet hij geen stap meer vooruit.
Op de afbeelding zie je een afstapje dat ontstond doordat we aan het straten waren. Dat afstapje was er eerder niet, dus Siemen waagt de stap niet. Dat is zijn mechanisme om de hennetjes te behoeden voor gevaar:
“Je weet het immers maar nooit….”
De hennetjes zijn ook wel van de patronen, maar uiteindelijk winnen de lekkere besjes om de sprong (15 cm!) te wagen.
Het hennetje gebruikt haar fladder-ren-techniek om zo toch de lekkere besjes te vergaren.
Soms moet je vertrouwen op je eigen kracht om het mooie te bereiken, ook al dealde je niet eerder met die omstandigheden. Hoe mooi is het als het dan lukt en het eigenlijk ook nog eens meeviel. 

Onze zijdehoederhennetjes zijn niet zo productief.
Tenminste als het gaat om eieren leggen.

Laat staan gouden eieren.

Toch zijn ze goud waard want ze hebben ze waardevolle kwaliteiten voor mij: als ik tien minuten naar ze kijk, ben ik helemaal vrolijk. En als er dan toch een eitje is (met een heerlijke gouden kern) dan ben ik de koning te rijk. 

Tot de verbeelding spreken is niet voor niets het spreekwoord. Beeld prikkelt je hersens en je kijgt een gedachte. Dat is bij iedereen anders. Daarom is beeld zo goed in een proces te gebruiken. Vandaag regende het in Terwolde en daarom tekende ik een regendruppel. Wat is jouw associatie?

Vakantie! Wat is jou associatie bij deze tekening? Nog 'even' de laatste deadlines wegwerken voordat je kunt relaxen in de afdaling? Zijn de toppen je vakantiedoelen? Of is het doel te genieten van de rit en het uitzicht onderweg?

"We hebben meer nieuwe woningen nodig in het dorp." Ik woon in een klein dorpje in de gemeente Voorst en ook daar is behoefte aan nieuwe woningen. Bij welke bijeenkomst ik ook was: een participatiebijeenkomst van de gemeente, een ledenvergadering van dorpsbelangen of bij de kennismaking met de nieuwe burgemeester, overal klonk deze kreet. Op de tekening zie je hoe dat eruit ziet.

Siemen onze haan vertoont haantjesgedrag. Hij laat duidelijk horen wie er in zijn tuin de baas is. Om zijn boodschap kracht bij te zetten, zet hij zijn borst op én springt in de lucht. Zijn lichaamstaal is zondermeer congruent met wat hij zegt en wat zijn boodschap is. Wanneer ik twijfel aan wat er wordt gezegd, komt dat vak doordat de boodschap niet in overenstemming is met de lichaamstaal. In deze tekening is duidelijk te zien dat ik bij Siemen geen enkele twijfel heb.

Soms sta je voor een opgave die je nog niet eerder had.

Als je in een waaierformatie fietst, ben je beschermd tegen de wind. Dat weten wielrenners
en ganzen trouwens al veel eerder ;)

Ook haan Siemen kent de waaier.
Op de tekening zie je dat hij als een ware Spaanse bolerodanser een van zijn vleugels uitwaaiert.
Daarbij maakt hij klakkende geluiden
en hele drukke zijwaartse pasjes.

Zijn doel is de hennetjes te beschermen.
Roept het beeld dat ook bij jou op? Ik moet vooral lachen om zijn druktemakerij. Maar ja, ik ben dan ook niet zijn doelgroep.

Ballast weg, helder inzicht en een doel voor ogen. Dat is wat hopelijk een vakantie brengt. Beeld en visuele ondersteuning brengt dit zeker. Het beeld brengt de essentie van de boodschap over, ontdaan van alle ballast. Deze tekening laat dat zien.

Mag ik je voorstellen aan Siemen onze zijdehoenderhaan? Zijn prachtige veertjes staan als mascotte en inspiratie op mijn bureau. Ze zijn bont-achtig waardoor hij erg aibaar is. Maar hij vertoont zéker haantjesgedrag. Op deze tekening aanschouwt hij de situatie om te zien of ingrijpen nodig is.

Onze haan Siemen verstaat de kunst om te kijken naar wat er is.

Even de batterij opladen en dan vol energie verder. Een korte pauze waarin je even achterover leunt en je gedachten de vrije loop laat. Of een heerlijke lange vakantie om nog verder te dromen. Deze tekening laat dat zien. Welke variant je kiest, is aan jou.